Usulca....

Usulca yanıma yaklaştı, gözlerimin içine baktı ve ‘’ seni seviyorum, ‘’ dedi. O an nefret ettiğimi anladım O’ndan…
Neden mi?
Her şey öyle yalan, öyle sahte geliyordu ki o aralar iç dünyama…
‘’ Lanet olsun, ‘’ diye bağırmak istedim suratına doğru tam o saniye…
‘’ Lanet olsun sana, bunca zaman nerelerdeydin?
Ben… O acılarla, o sevgisizliklerle, o güvensizliklerle kan revan içinde kalırcasına boğuşurken, yaşamaktan umudumu kesmişken…
Evet, nerelerdeydin? Neden şimdi buradasın? Neden o anlarımda yanımda değildin? Neden? Lanet olsun sana, neden? ‘’
Sonra koşa koşa uzaklaşmak ve bir arabanın altına atmak istedim kendimi…
O’ nu… Beni sevdiğini söyleyen o kadını cezalandırmak için!
Gözlerinin önünde, sevdiğini söylediği adamın paramparça bedenine bakmasını sağlamak ve bu şekilde de tüm hıncımı ondan çıkarmak için…
Bile bile canını yakmak istiyordum! Tüm nefretimin, tüm kayıplarımın ve yaşamımda ters giden her durumumun acısını O’ n dan çıkarmak için adeta tutuşuyordum!
Ruhunu sökercesine, bedeninden parçalar koparırcasına yapacaktım hem de bunu ve bunun için en iyi yolsa gözlerinin önünde kendime kıymamdı.
Başkasına kızınca kendisine zarar verenlerdenim bende...
Neyse...
Uykusuz gecelerimin, acı dolu ayrılık zamanlarımın, aldatılmışlık hislerimin, geceler boyu beynimin içine eden paranoyalarımın…
Her ama her geberesice hissimin acısını ondan çıkarmak istedim evet!
Ah!.. Dedim ya, bilinçli bir şekilde canını yakmak istiyordum O’nun.
Ve daha da beter, daha da hastalıklı isteğimse, tüm bu istencime anlayış göstermesi, kıvrana kıvrana ama sessizce acısını çekmesi ve bu acılarından da beni sorumlu tutmamasıydı.
E ben haklıydım, zamanında bende acı çekmiştim! İtiraf ediyorum evet, iç dünyam bu istençle yanıp tutuşuyordu.
Ama yapamadım… ‘’ Seni seviyorum, ’’ dedi, ‘’ bende seni, ‘’ deyip sarıldım… Hepsi bu…